هزارمین شماره، یادآور کُرور کُرور گپ و گفت و.

هزارمین شماره، یادآور کُرور کُرور گپ ­و گفت و.

وقتی نهصد و نود و نهمین نسخۀ هفته نامۀ شهرضا را مشاهده کردم به این فکر افتادم که انتشار هزارمین نسخۀ این جریدۀ محلی، می تواند یادآور کرور کرور ارتباط و گپ ­و گفت میان مردم شهرضا در سال­های متمادی گذشته باشد. مردم فرهنگ دوست شهرضا سال­ها از طریق این جریدۀ محلی با هم درد دل کردند؛ داشته هایشان را با هم به اشتراک گذاشتند. به خاطر کمبودها از مسئولین شهرشان گِله کردند و به سبب خدماتشان از آنان تشکر کردند.

بیست و اندی سال پیش، وقتی اولین نسخۀ هفته نامه چاپ شد، به خودم بالیدم که شهر ما هم سری میان شهرها درآورد. آخر آن زمان، ما اغلب رومه های کیهان، اطلاعات، همشهری و جام جم را می­خواندیم که شاید سالی یک بار هم واژۀ "شهرضا" را درون صفحاتش نمی دیدیم!

به باور من هفته نامۀ شهرضا یکی از موفق ترین جراید محلی بوده و هست. من کمتر جریدۀ محلی را سراغ دارم که چاپ آن تا هزار شماره تداوم داشته است. سالهای قبل شاهد بودیم، کم لطفی ها، زد و بندها و حتی زیراب زدن های بعضی ها هم نتوانست چاپ این نشریۀ مردمی را متوقف کند. حتی چند بار هُلش دادند، زمین خورد، اما با همت دست اندرکاران و سردبیر شجاعش، بلند شد و دوباره اطلاع رسانی کرد.

معتقدم مردمی بودن، یکی از برجسته ترین صفات این نشریۀ محلی است. از زمانی که مردم با 20666 تماس می­گرفتند، تا زمان فعلی که با پیامک و شبکه های مجازی با او سخن می­گویند، نقش ارتباط رسانی اش را در حد توان ایفا کرده است.

تلاش­های مستمر هفته نامه برای انعکاس مشکلات آبرسانی به شهرضا، تکمیل بیمارستان امیرالمؤمنین(ع) و. نیز هرگز از ذهن مردم پاک نخواهد شد. فراموش نمی کنم زمانی را که بارها هفته نامه درد دل کارگران آجر هراب را چاپ کرد و مشکلات آنان را به گوش مسئولین رساند.

هنوز یکی از تیترهای جنجالی­ اش: آقای فرماندار، آقای شهردار، لطفاً جواب سربالا ندهید!» در ذهنم باقی مانده است. آن زمان محله های جرم افشار و منوچهرآباد را از روستا بودن منفک کرده بودند، اما هیچ امکانات شهری در اختیارشان قرار نمی­دادند. مردم، سنگ صبوری جز هفته نامه ندیدند تا درد دل­شان را منعکس کند، تا شاید گوش شنوایی پیدا شود. . (موارد مذکور، مشت نمونۀ خروار است.)

اینجانب به فعالیت­های فرهنگی هفته نامه نیز نمرۀ خیلی خوب می­دهم. انعکاس خاطراتِ رزمندگان و ایثارگران در این جریده، طی سال­های متمادی سبب می­شد، ارتباطی عاطفی بین مردم و ایثارگران برقرار شود. زمانی که عکس­های رزمندگان در صفحۀ آخر، تحت عنوان عکس هفته چاپ می­شد، زمانی که خاطرات رزمندگان شهرضا از سردار شهید آقاجمال طباطبایی چاپ می­شد، زمانی که اخبار گردهمایی بزرگ رزمندگان منعکس می­شد و.، حس عاطفی و همدلیِ مقدسی بین اقشار جامعه متبلور می ­شد. تلاش هفته نامه برای مشارکت ی مردم و داغ نگه داشتن تنور انتخابات نیز ستودنی بوده و هست.

اینجانب به نوبۀ خودم از سردبیر محترم و کسانی که با ارسال مطلب و مقاله برای این نشریه، تلاش کردند آن را سرپا نگاه دارند، تشکر و قدردانی می­کنم. متقابلاً از افراد باسواد و صاحب فکر شهرم نیز گله مندم. چرا بزرگوارانی که از لحاظ سطح سواد و تجارب اجتماعی، ی، فرهنگی ید طولایی دارند، دست به قلم نمی­شوند و از طریق این جریدۀ محلی داشته هایشان را با مردم به اشتراک نمی گذارند؟

فکر می­کنم تنها گذاشتن مسئول محترم هفته نامۀ شهرضا و همکاری نکردن با او به نوعی پشت کردن به تاریخ، فرهنگ و. این شهر است. بدیهی است که نوشتنِ یک مطلب مردم پسند، وقتِ زیادی را از یک نویسنده می­گیرد، اما تکلیف زکات العلم نشره(زکات علم انتشار آن است) چه می ­شود؟

طبیعی است وقتی مطلب قابل توجهی برای انعکاس در هفته نامه توسط مردم ارسال نشود، کارکنان محترم این جریده مجبور خواهند شد به جاهای مختلف ناخنک بزنند و به اصطلاح کپی پِیست کنند. البته مطالب دست دوم هم مفید خواهد بود، اما به باور من مطالب دست اولی که شهروندان برای جریدۀ شهرشان می­فرستند به مانند نان تنوری آتشیِ محلی داغ، دلچسب است.

چه اشکالی دارد آنهایی که ,درد مردم, دارند، دست به قلم شوند و تجارب و تراوشات ذهنی خود را از این طریق با همشهریان خود به اشتراک بگذارند؟

چرا در این شهر عالم پرور، فقط افرادی که تعدادشان از انگشتان یک دست هم نمی­کند، باید برای هفته نامه مطلب بنویسند؟

پیشنهاد می­کنم جناب سلیمی بزرگوار به نحوی در یک گردهماییِ محدود (البته اگر همراه با شام باشد، بهتر است.) افراد نخبه و تحصیلکردۀ شهر را دعوت کنند و از آنان بخواهند حداقل ماهی یک بار مقاله یا مطلبی را برای انتشار ارائه کنند.

ان شاالله اشتراک مساعی نخبگان شهر سبب شود روزی دوهزارمین نسخۀ نشریۀ محلی مان را هم روی پیشخوان رومه فروشی ها ببینیم و برایش جشن تولد بگیریم.

نگاهی به عواقب تک فرزندی

هزارمین شماره، یادآور کُرور کُرور گپ و گفت و...

شادی و خوشبختی حلقۀ گمشدۀ جامعه